Ik ben geschokt door het overlijden van Alex Brenninkmeijer.
Brenninkmeijer is als ombudsman, rechter en wetenschapper van enorme betekenis geweest voor het bestuursrecht. De ‘publieke’ Alex Brenninkmeijer was voor mij een held omdat hij, in woord en geschrift, keer op keer in alle rust zaken op scherp (en soms op heel scherp) stelde en daarmee bijna altijd het debat verder hielp.
Toch koester ik de ‘private’ Alex Brenninkmeijer nog meer. Ik durf niet te zeggen dat ik met hem bevriend was en ons contact was onregelmatig. Maar ik zal hem enorm missen. De laatste keer dat we elkaar spraken was twee weken geleden. Hij was, als altijd, geïnteresseerd, uitnodigend, genereus en vol aandacht en warmte. Ik voelde me door hem gesteund in dingen waar ik mee bezig ben. Zijn waardering maakte hij expliciet, scepsis verpakte hij in vriendelijkheid. Samenwerken met hem was bijna altijd een feest, altijd een lonend avontuur. Hij heeft mij kansen geboden, van het Leidse congres over de taakopvatting van de rechter in 2002, tot aan onze publicatie vorig jaar in het NJB, over reflectie door de Raad van State, waarvoor geldt dat ik me de waarde van zijn inbreng steeds beter realiseer.
Op 2 maart dit jaar leidde hij een bijeenkomst van de VAR, waar werd gediscussieerd over een Charter bestuursrecht – dat is bedoeld als belofte van de overheid aan haar burgers over de dienstverlening en zorg die zij van de overheid kunnen verwachten. Hij deed dat even meesterlijk als ik had verwacht. Dat Charter wordt vast heel erg mooi, mede dankzij zijn rol die middag. Ik had hem graag bij meer projecten van VAR betrokken. Ik vind het ontzettend spijtig dat dat niet gaat gebeuren.
Tot slot dacht ik nog dit: als twee mensen van elkaar houden, hoop je voor hen dat ze samen heel erg oud worden. Dat Sacha en Alex dat niet is gegund, daar heb ik geen woorden voor.
Bert Marseille
